Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ενημέρωση για εργασίες 28/9.

Από το blog της Τράπεζας Χρόνου Αλληλεγγύης Μεσοποταμίας.


Όλες οι ημέρες, από δευτέρα έως και Παρασκευή, είναι πλέον κλεισμένες με μαθήματα.
Καινούργια τμήματα προστίθενται κάθε βδομάδα με αποτέλεσμα να προκύψει η ανάγκη δημιουργίας δεύτερης αίθουσας όπου θα διεξάγονται παράλληλα μαθήματα.

Στις 28/9 καθαρίσαμε και τακτοποιήσαμε τον χώρο της δεύτερης αίθουσας καθώς και τον μπροστά κήπο, έτσι ώστε οι μικροί μας φίλοι να απολαμβάνουν έναν όμορφο χώρο.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Cine Μεσοποταμία "Cabaret" αφίσα.

Σάββατο 28 Σεπτέμβρη στις 18.00 τακτοποιούμε τον χώρο του σπιτιού μας

Το Σάββατο 28 Σεπτέμβρη στις 6.00 το απόγευμα, όσοι μπορούν
να έλθουν στο σπίτι της Μεσοποταμίας να τακτοποιήσουμε λίγο
τον χώρο, γιατί τα μαθήματα αυξήθηκαν και ο χώρος πρέπει
να διαμορφωθεί, για να μπορούν να γίνονται δύο μαθήματα ταυτόχρονα.
Επίσης μια καθαριότητα μέσα και έξω να φρεσκάρει λίγο το "σπίτι" μας!
Χρειαζόμαστε και έναν κάδο για να ρίχνουμε τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια μας.
(Πλαστικά μπουκάλια κλπ.)
Αν έχει κάποιος περίσσευμα, ας τον φέρει.

Cine Μεσοποταμία Σαββάτο 28/09 στις 20.30 - "Καμπαρέ"



Αλκηστις Χαρσουλη απο το cine.gr
 
Το σεναριο του φιλμ στηριζεται στα διηγηματα του Christopher Isherwood, Berlin Stories και πραγματευεται τα εργα και τις ημερες, η τους ερωτες και τις ημερες της Sally Bowles, μιας αμερικανιδας τραγουδιστριας σε Βερολινεζικο καμπαρε της δεκαετιας του ’30, που ονειρευεται πως μια απο εκεινες τις ημερες θα περασει ο Max Reinhardt (κυνηγος ταλεντων) απο το Kit Cat Club και θα της ανοιξει τον δρομο προς το θεατρικο σανιδι που αποτελει το απωθημενο της ψυχης της. Εκεινη την εποχη φτανει στο Βερολινο ενας Βρετανος σπουδαστης με ακαθοριστο σεξουαλικο προφιλ, ο οποιος καταληγει να συγκατοικει με την Sally και να περναει αρκετες ωρες στο καμπαρε που εκεινη δουλευε. Η σχεση τους, οδυνηρα πολυπλοκη, καλυπτει ολο το φασμα απο την δυνατη φιλια εως τον απελπισμενο ερωτα. Φοντο αυτης της ιστοριας, το Βερολινο της παρακμης, της ανηθικοτητας, της ελευθεριας συμπεριφορας και της θλιψης που προοικονομει τα ακομη χειροτερα που επονται καθως ο ναζισμος βρισκεται ηδη στο κατωφλι του.


Αυτες τις ημερες που βιωνουμε το φαινομενο Chicago και που συντασσονται ατελειωτα αρθρα για την αναγεννηση του musical, θα εμοιαζε σχεδον ασεβεια να μην θυμηθουμε το αριστουργημα του Bob Fosse, Cabaret. Το μοναδικο musical αλλαξε την φυσιογνωμια του παρεξηγημενου κινηματογραφικου ειδους και εδω και 30 χρονια παραμενει επικαιρο και συγκλονιστικο.



Η ταινια υπηρξε μια τεραστια καλλιτεχνικη και εισπρακτικη επιτυχια με αντοχη στον χρονο. Η αποτελεσματικοτητα της ειχε σαφως να κανει με το γεγονος οτι ο Bob Fosse αποφασισε να προβει σε μια ελευθερη κινηματογραφικη προσαρμογη του musical του Broadway και οχι σε μια πιστη αποδοση της θεατρικης παραστασης πραγμα που συνηθως γινονταν με αλλα musical της σκηνης του Broadway και που συνηθεστερα τα οδηγουσε σε πληρη αποτυχια.

Ο Bob Fosse αποφασισε οτι ηταν ουσιωδες για την ατμοσφαιρα του φιλμ το να κανει τα γυρισματα οn location και ετσι η ταινια γυριστηκε κατεξοχην στην Γερμανια. Μαλιστα η διαθεση του να αποσυνδεσει τη θεατρικη παραγωγη απο το δικο του δημιουργημα τον ωθησε στο να μην θελει τον Joel Grey για τον ρολο του τελεταρχη του καμπαρε διοτι ο ηθοποιος ερμηνευε τον ιδιον ακριβως ρολο και στο Broadway. Ομως ο παραγωγος θεωρησε οτι ειχε κανει ηδη πολλες υποχωρησεις και αντεκρουσε την τελευταια απαιτηση του Fosse με ενα επιχειρημα ατρανταχτο: «Η προσλαμβανεις τον Grey η απολυεσαι».

Ο Bob Fosse δημιουργησε ενα κινηματογραφικο εργο τεχνης. Καταφερε να ενταξει μεσα στην μουσικοχορευτικη λογικη της ταινιας την απεικονιση της παρακμης της βερολινεζικης κοινωνιας και να θιξει τις αδυναμιες της, αυτες που τελικα θα οδηγησουν στο φαινομενο του ναζισμου. Η ομοφυλοφιλια, ο ρατσισμος, ο αντισημιτισμος, η ανθρωπινη αποξενωση, η ελλειψη εμπιστοσυνης, ο εξευτελισμος της ανθρωπινης προσωπικοτητας θιγονται αποτελεσματικα στην ταινια και η ατμοσφαιρα του καμπαρε μας εχει αποδοθει αφου πρωτα εχει βουτηχτει στον απολυτο ρεαλισμο. Δεν υπαρχει τιποτε το φανταχτερο, τιποτα glitter σε αυτο το καμπαρε παρα μονο σπαρακτικες φιγουρες που προσπαθουν να διασκεδασουν τον τρομο τους για τις συνεπειες που θα γεννησει η απωλεια του προσανατολισμου τους. Η σχεδον ευτελεια των κοστουμιων, η ασυμμετρια, η ασχημια των γυναικων που αποτελουν το δυναμικο του καμπαρε ολα εξυπηρετουν την διαθεση του σκηνοθετη για ρεαλιστικη αποδοση μιας παρηκμασμενης εποχης.

Το Cabaret ειναι ενα απο τα λιγα musical που τα τραγουδια αποτελουν στοιχειο της εξελιξης. Στην πραγματικοτητα , και χαρη σε ενα εξαιρετικο μονταζ, το λυρικο μερος με συνοδεια τις γκριματσες του Joel Grey – ευγλωττες κι ανατριχιαστικες - αποτελει εναν απευθειας κριτικο σχολιασμο στα τεκταινομενα. Οι χορογραφιες ειναι εξαισιες και ο τροπος ληψης τους πρωτοπορος, προσεξτε την γωνια της καμερας οταν τραβαει την σκηνη του καμπαρε. Θα μπορεσετε να διαπιστωσετε ιδιοις ομμασι τις επιρροες που δεχτηκε ο Baz Luhrmann απο το Cabaret και τον τροπο που τις χρησιμοποιησε στο Moulin Rouge.

Τον ρολο της Sally Bowles ερμηνευει η Liza Minnelli. Ποτε δεν μπορεσα να εκτιμησω το μεγεθος του ταλεντου της, ομως μπορω να σας βεβαιωσω οτι καταφερε να ισοφαρισει την πολυχρονη θητεια των γονιων της (Judy Garland, Vincente Minnelli) στο musical με μια και μονο εμφανιση. Αυτη στο Cabaret. Απο την εισοδο της στο φιλμ με την αφαιρετικη παρουσιαση του Mein Heir μεχρι την συγκλονιστικη – και το εννοω, ακομη και τωρα μου σηκωνεται η τριχα οταν την ακουω- εξοδο της, με το Cabaret ειναι η αδιαφιλονικητη πρωταγωνιστρια, η μουσα του σκηνοθετη, αυτη που προσωποποιει καθε επιδιωξη του δημιουργου. Εκτος απο τις φωνητικες της ικανοτητες επιδεικνυει μια υποκριτικη δυναμη που ξαφνιαζει. Η Sally ειναι ενα πολυπλοκο κραμα ευαισθησιας και κυνισμου, ηθικης και ανηθικοτητας, ελαφροτητας και εξυπναδας. Η φυσικη της παρουσια προκλητικη και παρατραβηγμενη μας απομακρυνει μια και καλη απο τις ξανθες κουκλιτσες των ξενοιαστων αμερικανικων musical. Η λαμψη της πηγαζει απο την αληθεια της ψυχης της και η ποιοτητα του χαρακτηρα της ειναι τετοια που δεν μας προεξοφλει κανενα happy end. Μας αποδεικνυει ομως διαρκως την δυναμη που διαθετει ενας ανθρωπος με παθος (η παθη). Liza Minnelli δεν διαθετει φιλμογραφια περιωπης. Νομιζω οτι με οχημα την καταγωγη της αρκεστηκε στο να συμμετεχει σε αφιερωματα στο αθανατο musical και σε πληθωρα τηλεοπτικων εκπομπων. Αυτο καποτε μου την εκανε αντιπαθη. Τωρα αντιλαμβανομαι οτι στην πραγματικοτητα δεν υπηρχε τιποτε αλλο να κανει μετα το Cabaret. Εφτασε στην απολυτη κορυφη με μια και μονο ταινια. Και οπωσδηποτε απο το να αναλωθει σε κακεκτυπα του CABARET η σε ταινιες οπως το Arthur προτιμησε να την θυμομαστε σπαρακτικη και πηγαια να τραγουδαει Life is a Cabaret ol’ chum, so come to the cabaret!!.

O Michael York σε ενα ρολο που ειναι στα μετρα του καταφερνει να ορθωσει το υποκριτικο του παραστημα μπροστα στην σαρωτικη Liza και δημιουργει μια αξεχαστη φυσιογνωμια που μοιαζει δειλη και ντροπαλη ενω ειναι παντοδυναμη (και αυτο ειναι ορατο στις αντιδρασεις που του εκμαιευουν οι ναζιστικες αποψεις), που μοιαζει μπερδεμενη ενω ειναι, ηθικα τουλαχιστον, ξεκαθαρισμενη, που μοιαζει ατιμη και ανοιχτη στην προδοσια ενω ειναι απολυτα εντιμη, που μοιαζει βαθια συντηρητικη ενω ειναι τολμηρη. Εξαιρετικος σε αυτον τον τοσο αντιφατικο ρολο, αποτελει το στοιχειο της αξιοπρεπειας που γενικα σε αυτο το φιλμ διαρκως καταρρακωνεται.

Οι Fritz Wepper και Marisa Berenson ερμηνευουν ενα ζευγαρι εβραιων που ερωτευεται και θελει να παντρευτει. Στην ουσια η ιστορια τους ειναι μια μικρη ιστορια ενταγμενη στην μεγαλη. Καποιες φορες δινει την εντυπωση οτι μενει ξεκρεμαστη ομως ο Fosse θελει να κανει ενα ιδιαιτερο σχολιο για τον αντισημιτισμο και αυτην του την ταση εξυπηρετει η συγκεκριμενη ιστορια αγαπης. Παραλληλως, ο σκηνοθετης αντιτασσει απεναντι στο ζευγαρι Brian - Sally που ψαχνει τον δρομο του και την ταυτοτητα του ενα ζευγαρι που ειναι αποφασισμενο να υπομεινει τα παντα προκειμενου να ειναι μαζι. Η ανιδιοτελης αγαπη του δευτερου ζευγαριου κανει απολυτως κατανοητους στον θεατη τους λογους που η Sally και ο Brian δεν θα επιλεξουν να ειναι μαζι. Σε μια εποχη δυσκολη δεν χωρουν ημιμετρα.

Ο Helmut Griem, στον ρολο του διεφθαρμενου Βαρονου, ειναι ο καταλυτης της σχεσης του πρωταγωνιστικου ζευγαριου. Ερμηνευει τον ρολο με την απαραιτητη αυταρεσκεια και αυτοπεποιθηση κατω παντα απο το αγρυπνο βλεμμα του σκηνοθετη που προσπαθει να κρατησει μια ισορροπια στην παρουσιαση των ηρωων του, ετσι ωστε να μην προκαλεσουν την οργη των θεατων με τις επιλογες τους. Άλλωστε τους αγαπαει ολους τοσο πολυ!

Γενικα οι δευτεροι ρολοι, που συχνα αποτελουν την αχιλλειο πτερνα των σκηνοθετων, ειναι δουλεμενοι αρκετα καλα. Ο Fosse δεν υπεπεσε στο σφαλμα του να δομησει ολη του την ταινια πανω στην μουσικη και στην Liza, παρ’ ολο που και παλι η ταινια θα ηταν αξιομνημονευτη. Απλα τοτε θα ηταν ενα αξιομνημονευτο musical, τωρα ειναι μια αριστουργηματικα ολοκληρωμενη ταινια.

Φυσικα δεν θα μπορουσα να παραλειψω τον Joel Grey, τελεταρχη του καμπαρε. Προσεδωσε ενα εξαισια σαρκαστικο προφιλ στην αδιστακτη φιγουρα που χλευαζει τα γεγονοτα ενω ταυτοχρονα μας μυει στους σκοτεινους κοσμους των βερολινεζικων καμπαρε. Ενας αξιος ερμηνευτης. Ενα academy award το επιβεβαιωνει.

Η ταινια «συγκρουστηκε» στα academy awards με ενα αλλο αριστουργημα, The Godfather - Ο Νονος και νικησε στα σημεια. 8 Academy awards και μεσα σε αυτα το πρωτου γυναικειου ρολου για την Liza, το καλυτερης σκηνοθεσιας για τον Fosse και το δευτερου ανδρικου ρολου για τον Joel Grey. Η ταινια του Coppola απεσπασε μονο 3, αναμεσα ομως σε αυτα ηταν το καλυτερης ταινιας γεγονος που εξισορροπησε καπως τα πραγματα αναμεσα στις δυο ταινιες.

Δειτε το Cabaret τωρα που το musical ειναι ξανα επικαιρο. Μπορει να μην σας φανει τοσο φαντασμαγορικο οσο το Chicago η τοσο φουτουριστικο οσο το Moulin Rouge ομως το σιγουρο ειναι οτι θα μιλησει στην ψυχη σας και η γλυκια του μελαγχολια θα οδηγησει στην ανανεωση της σχεσης σας μαζι του που ουτως η αλλιως ειναι η θα επρεπε να ειναι ζωντανη.


Υ.Γ.: Θα ηθελα να σημειωσω ξεχωριστα οτι σκηνη του Tomorrow belongs to me που τραγουδα μελος της ναζιστικη νεολαιας στο παρκο αποτελει μια απο τις πιο ανατριχιαστικες κινηματογραφικες αποδοσεις του ναζισμου και των αρχων του. Μια υποσχεση για την φρικη που εμελλε να γνωρισει η Ευρωπη.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

"ΟΧΙ στον φασισμό"

Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου
στις 11.00 στην Πλατεία Μεταμόρφωσης στο Μοσχάτο

υψώνουμε το πανό της Μεσοποταμίας με σύνθημα
"ΟΧΙ στον φασισμό"
σε μια
"βουβή" διαμαρτυρία για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί.

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου Πλατεία Μεταμόρφωσης στις 11.00

Το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου στις 11.00 στην Πλατεία Μεταμόρφωσης στο Μοσχάτο
υψώνουμε το πανό της Μεσοποταμίας με σύνθημα "ΟΧΙ στον φασισμό", σε μια
"βουβή" διαμαρτυρία για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Όσοι μπορούμε να είμαστε εκεί.

Συνελεύσεις 21/09.

Στις 18.00 το απόγευμα θα μαζευτεί η ομάδα για τις αντιφασιστικές δράσεις, για να αποφασίσουν και να προτείνουν δράσεις στις συνελεύσεις. Η ομάδα είναι ανοικτή όποιοι θέλουν και μπορούν ας κοπιάσουν.

Στις 19.00 πριν από την προβολή της ταινίας η ομάδα που ασχολείται με την αναβάθμιση της Τράπεζας Χρόνου και Αλληλεγγύης μαζεύεται για 5η φορά, και ίσως τελευταία, για να ολοκληρώσει την δουλειά που ξεκίνησε.

Όσοι έχουν αναλάβει κάποια εργασία από τις ομάδες εργασίας που φτιάχτηκαν, να είναι παρόντες για να δούμε αν κάτι έχει μείνει πίσω

Cine Μεσοποταμία Σαββάτο 21/09 στις 20.30 - "S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα "

Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964)

- Μεταφρασμένος Τίτλος:
S.O.S Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα
- Γνωστό και ως:
Dr. Strangelove
SOS-Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα
Από το cine.gr

- Gallery:



- Πλοκή:


Ένας παράφρων αμερικανός στρατηγός ξεκινά μια επίθεση με πυρηνικά όπλα στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Ο πρόεδρος και μια ομάδα πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών προσπαθεί να αποτρέψει το γεγονός και να ηρεμήσει τους Ρώσους, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται σε συζητήσεις με τους συμβούλους του και έναν τρελό επιστήμονα.


Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Εκτακτη συνέλευση Πέμπτη 19/13 στις 21.00 με θέμα κείμενα - δράσεις για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Παρακαλούμε όλους τους φίλους της Μεσοποταμίας να παρευρεθούν στην Έκτακτη συνέλευση Πέμπτη 19/13 στις 21.00 με θέμα κείμενα - δράσεις για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Cine Μεσοποταμία Σαββάτο 14/09 στις 20.30 - "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ "

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ 
(FILM D' AMORE E D' ANARCHIA)
Ιταλία 1973 έγχρωμο τεχνικολόρ 120΄
Σκηνοθεσία: Λίνα Βερτμίλερ
Σενάριο: Λίνα Βερτμίλερ
Φωτογραφία: Γκιουζέπε Ροτούνο
Μουσική: Νίνο Ρότα, Κάρλο Σαβίνα
Ηθοποιοί: Τζιανκάρλο Τζανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο, Έρος Πάνι, Πίνα Τσεί, Έλενα Φιόρε
Η ταινία αυτή της Βερτμίλερ αγαπήθηκε από το παγκόσμιο κοινό και συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο αγαπημένες τραγικοκωμωδίες του διεθνούς ρεπερτορίου. Η σκηνοθέτης κάνει το κοινό να ταυτιστεί με τον καλοκάγαθο και αφελή Τουρίν, ένα χωρικό που η δολοφονία του φίλου του από τους φασίστες τον οδηγεί να σχεδιάσει την δολοφονία του Μουσολίνι. Όταν όμως φτάνει στη Ρώμη και εγκαθίσταται σε ένα οίκο ανοχής, τα πράγματα αλλάζουν. 
Ο Τουρίν ερωτεύεται την όμορφη Τριπολίνα (Μαριάντζελα Μελάτο) και καθώς αυτή γίνεται ερωμένη του αρχίζουν τα διλήμματα. Η δολοφονία του δικτάτορα και ο σίγουρος θάνατος του δεν πια τόσο επιθυμητός για το ερωτευμένο χωριατόπουλο. Ο αγαπημένος ηθοποιός της δημιουργού Τζιανκάρλο Τζανίνι ερμηνεύει τον ρόλο με το ξεχωριστό ταλέντο του, που σε πολλούς θύμιζε τους κορυφαίους κωμικούς του βωβού, απέναντι του η γοητευτική Μαριάντζελα Μελάτο επιτρέπει στην Βερτμίλερ από την μία να χρησιμοποιεί τα κλασικά πρότυπα της γοητείας και από την άλλη να τα υπονομεύει.


Από Palmografos.com: Palmografos.com - "Ιστορία έρωτα και αναρχίας" - Λίνα Βερτμίλερ - (Canzone arrabbiata) - video



 

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Τακτική Γενική Συνέλευση Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 7.00 μ.μ.

Φίλες και φίλοι,

η Γενική Συνέλευση των μελών και φίλων της Μεσοποταμίας για τον Σεπτέμβριο θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου από τις 7.00΄ έως τις 9.00΄ μ.μ. στο Σπίτι της Μεσοποταμίας, Πλάτωνος 13, στο Μοσχάτο.

Θα συζητήσουμε τον προγραμματισμό των δράσεων μας για το επόμενο διάστημα.
Σαν πρώτο θέμα θα συζητηθεί η επέκταση των μαθημάτων της Τράπεζας Χρόνου σε
μορφή φροντιστηρίου, με περισσότερα μαθήματα σε τακτικές ώρες.
Στη συνέχεια (Κυριακή, ώρα 9.00΄) θα ακολουθήσει συλλογικό τραπέζι για να υποδεχθούμε
το Φθινόπωρο. Ο Μάκης θα ανάψει και την ψησταριά οπότε ο καθένας φέρνει ότι μπορεί, όπως
μεζέδες, φαγητό(έτοιμο ή για ψήσιμο), γλυκό.

Η Γραμματεία
www.mesopotamia.gr

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Cine Μεσοποταμία Σαββάτο 07/09 στις 21.00 - "ΝΑ ΜΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ"





Μια ταινία του Γιάννη Γιουλούντα
(Αύγουστος 2013 Διάρκεια 89′)
Μουσική: Τα Λιμάνια Ξένα, Cyril Gontier, Serge Utge-Royo, Jean-Francois Brient, Χασμωδία, Raoul Vaneigem, Madame Nesia, Martyn Jacques, Μεθυσμένα Ξωτικά, Horror Vacui, Alpha Bang
Διαθέσιμο σε ελεύθερη κυκλοφορία. Μπορείτε να αντιγράψετε την ταινία και οργανώσετε δωρεαν δημόσιες και ιδιωτικές προβολές (Creative Commons).
Να μην ζήσουμε σαν δούλοι :
“Το “Να μην ζήσουμε σαν δούλοι” είναι ένα σύνθημα που συνοψίζει πολλά. Μέσω αυτού, ο Γιάννης Γιουλούντας έχει κάνει ένα τραγούδι και μια ταινία ώστε η μαρτυρία της αντίστασης και των εναλλακτικών λύσεων που αναπτύσσονται στην Ελλάδα να ταξιδέψει στη Γαλλία και παραπέρα. Πλούσια σε μουσική και συναίσθημα, αυτή η ταινία παρέχει επίσης μια ανάλυση του συνθήματος Να μην ζήσουμε σαν δούλοι αλλά και ενός προβληματισμού που οδηγεί στη δράση και στη διεθνή σύγκλιση των αγώνων. Μια ταινία που κυκλοφορεί ελεύθερα (creative commons). Μία ανάσα φρέσκου αέρα, ενέργειαςκαι αισιοδοξίας.”
Γιάννης Γιουλούντας :
Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος ελληνικής καταγωγής, ο Γιάννης Γιουλούντας μελετά την τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και συμμετέχει σε διάφορα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης : Siné-Mensuel, Le Monde Libertaire, La vie est à nous, Politis, Radio Libertaire… Έγραψε διάφορα κείμενα και άρθρα σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου του “Η Ελλάδα, λίκνο ενός άλλου κόσμου », με τον Ραούλ Βανεγκέμ. Το τελευταίο του βιβλίο είναι το “Πίσω από τις λέξεις” (Εκδόσεις Εξάρχεια). Το “Να μην ζήσουμε σαν δούλοι” είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του.