Ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο "Πόσες παρελάσεις ακόμα", λάβαμε από τις εκπαιδευτικούς Ευαγγελία Μπλατσούκα και Ελένη Μωραΐτη, από την Δημοτική Παράταξη "Πολίτες σε Δράση για την Ανατροπή", που σίγουρα θα συζητηθεί, αφού το ερώτημα που γεννάται είναι, εάν η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, εκφράζει τη Δημοτική Παράταξη του κ. Άρη Κρεμμύδα.
Πόσες παρελάσεις ακόμα
«Οι μαθητικές παρελάσεις, που κληρονομήσαμε από τον Μεταξά, δεν έχουν νόημα. Πουθενά αλλού δεν γίνονται. Τη 14η Ιουλίου, οι Γάλλοι πολίτες βγαίνουν και χορεύουν στους δρόμους. Πρέπει να βρούμε άλλους τρόπους γιορτής, πιο ζωντανούς. Όμως εμείς φανατιζόμαστε. Φοβόμαστε μη χάσουμε τη σημαία μας...». Άλκη Ζέη
Το θέμα «παρέλαση» έχει απασχολήσει κατά καιρούς την εκπαιδευτική κοινότητα κι όχι μόνο. Θεωρούμε ότι οι παρελάσεις ως κυρίαρχη μορφή εορτασμού της ιστορικής αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στο γερμανο-ιταλικό ναζιστικό και φασιστικό άξονα δεν είναι η καλύτερη αποδιδόμενη τιμή προς τους προγόνους μας.
Ο θεσμός αυτός καθιερώθηκε επίσημα την εποχή του καθεστώτος του Μεταξά που επέλεξε να παρατάξει στις παρελάσεις του μαθητές και νέους μαζί με το στρατό, αφού ένας από τους βασικότερους στόχους που έθεσε ?η 4η Αυγούστου σε σχέση με τη νεολαία, και ήταν η στρατιωτικοποίησή της. Διαδικασία που τελούνταν κυρίως μέσω της ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νέων). Από τότε στρατιωτική και μαθητική παρέλαση συνδέονται αξεδιάλυτα, η προετοιμασία των μαθητών για την παρέλαση είναι υποχρεωτική καθώς και η παρουσία των μαθητών σε αυτή. Τα σχολεία μπαίνουν σε ένα στείρο ανταγωνισμό ποιο θα παρουσιαστεί καλύτερο στην παρέλαση, ποιο θα έχει περισσότερους μαθητές, τι χρώμα φουλάρι ή γραβάτα θα βάλουμε για να κάνουμε την παρουσία μας ξεχωριστή..κι άλλα τέτοια που καμία σχέση με την παιδαγωγική δεν έχουν!
Η ομοιόμορφη στολή, το ρυθμικό βήμα, η στοίχιση, η ιεραρχική δομή, το πνεύμα του μιλιταρισμού και της στρατιωτικής πειθαρχίας που καλλιεργείται μέσω των παρελάσεων δεν έχει καμία παιδαγωγική αξία. Οι μαθητές πηγαίνουν να παρελάσουν και καμαρώνουν γιατί περπάτησαν με βήμα και με στολή και για τούτο οι γονείς τους έβγαλαν τις σχετικές φωτογραφίες! Οι γονείς καμαρώνουν, το συναίσθημα ανεβαίνει κατακόρυφα καθώς κι εκείνοι είχαν παρελάσει σαν παιδιά κι ύστερα πάμε όλοι μαζί για τσίπουρα… Ωραία, αλλά ας μην αποκαλούμε την εκτόνωση αυτή ανάπτυξη της εθνικής μνήμης και της εθνικής συνείδησης κι ας μην είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να συμμετέχουμε σ’ αυτή.
Κι αν εξετάσουμε το ζήτημα από παιδαγωγική σκοπιά οι ώρες τις οποίες –υποχρεωτικά- αφιερώνουν τα σχολεία για να μάθουν οι μαθητές να περπατούν με (στοιχειωδώς) στρατιωτικό βηματισμό, είναι ώρες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δημιουργικά για την καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης. Κάθε πληροφορία για να γίνει γνώση πρέπει να κινητοποιήσει το μυαλό και το συναίσθημα του μαθητή. Είναι γνωστό ότι πολλοί μαθητές αποφοιτούν από τις βαθμίδες της εκπαίδευσης χωρίς να γνωρίζουν ούτε τα γεγονότα, ούτε το νόημα της κάθε εθνικής γιορτής. Οι μαθητές παραμένουν στην επιφάνεια της σχολικής αργίας, συμμετέχουν στην παρέλαση για να χάσουν ώρες από το μάθημα, αντιμετωπίζουν την παρέλαση σαν παιχνίδι, σαν ένα σόου όπου οι γονείς θα τραβήξουν τις σχετικές φωτογραφίες και θα πουν «Μπράβο». Τα παιδιά γνωρίζουν ότι δεν έκαναν τίποτε σημαντικό, απλώς περπάτησαν βαριεστημένα. Δεν γνωρίζουν όμως τι άλλο θα μπορούσαν να είχαν κάνει για να γίνει η εθνική γιορτή δική τους γιορτή, να έχει νόημα γι’ αυτά. Αλλά αυτό είναι δουλειά του σχολείου και γίνεται μέσα στο σχολείο την παραμονή. Στο ελληνικό δημοτικό σχολείο που έχουμε ζήσει και υπηρετήσει, βιώσαμε εξαιρετικές σχολικές γιορτές όπου εμπνευσμένοι συνάδελφοι/φισσες δίδαξαν τους μαθητές τους με έμπνευση, συναίσθημα και αγάπη και πέτυχαν την πραγματική συμμετοχή των μαθητών τους στη γιορτή και την κατανόηση της σημασίας της εθνικής επετείου. Εκεί πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει το χρέος του εκπαιδευτικού. Και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο από το να παρατάσσουμε και να προπονούμε τα παιδιά στο στρατιωτικό βήμα στην αυλή.
Όταν διαλέγουμε τα δύσκολα έχουμε και ουσιαστικά αποτελέσματα. Δύσκολο είναι να ΜΗΝ κάνεις παρέλαση και αντί για άσκοπες πρόβες που προωθούν το μιλιταριστικό πνεύμα και την ιεραρχική αντίληψη, να ασχοληθούν τα παιδιά τις ώρες αυτές με την ουσία του τι είναι και τι σημαίνει η κάθε επέτειος για τον κάθε μαθητή, για τον κάθε μελλοντικό Έλληνα πολίτη, προωθώντας τις αξίες της ειρήνης, της συνεργασίας και του ανθρωπισμού.
Ναι, λοιπόν, στις σχολικές γιορτές ως μέρες μνήμης, τιμής και συλλογισμού, ως διαφύλαξη του παρελθόντος αλλά και ως οδηγούς για καλύτερο, πιο αισιόδοξο μέλλον.
Όχι στις μαθητικές παρελάσεις. Οι μαθητές δεν είναι φαντάροι.
Ευαγγελία Μπλατσούκα Ελένη Μωραΐτη Συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί
Το διαβάσαμε και το αναδημοσιεύουμε από το Moschatomag
http://www.moschatomag.com/index.php/kyriothema/oxi-stis-ma8htikes-parelaseis-apo-toys-polites-se-drash-gia-thn-anatroph/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου